قد بکش

 

نه زندگی آسون‌تر میشه، نه دردها کمرنگ و نه مشکلات کوچک‌تر میشن. این ماییم که حول زندگی و مشکلات و دردامون رشد میکنیم و قد میکشیم؛ و از اون بالا، دیروزها به نظرمون کوچیک‌تر میان. برای همینه که همیشه گذشته شیرین‌تر از حال و آینده‌س، و اغلب، خاطرات در ذهنمون به نفع خوشی‌ها تحریف میشن. همیشه سال پیش این موقع در نظرمون کم‌تر پیچیده، کم‌تر عذاب‌آور و بیشتر بی‌دغدغه و آرام بوده. اما در حقیقت پارسال این موقع آرزو داشتیم زمان بگذره و اوضاع به نحو بهتری تغییر کنه.

دردِ مُدام

آدم‌هایی در زندگی‌ات هستند که باید در رأس برآورده کردن انتظاراتت باشند، وگرنه تنهایی. آدم‌هایی که انقدر به تو نزدیکند که براساس عرف و عقل، باید بیشترین عشق را به تو بدهند، بیشترین احترام را برایت قائل باشند، بیشترین صمیمیت مابینتان وجود داشته باشد؛ اما نیست. انتظار شما بی‌جا نیست، اما توان آنها کم است. مشکلی هست. چیزی این بین مانع برآورده شدن این انتظارات است. و تقصیر هیچکس هم نیست. شاید تقصیر تروماها و کمبودها و رنج‌هاست. اما باید بپذیرید که بیش از این نمی‌شود نزدیک شد، بیش از این نمی‌تواند دوستت داشته باشد، نمی‌تواند به خوبی از تو حمایت کند، نمی‌تواند کاملا لایق عنوانش (پدر، مادر، همسر، رفیق) باشد و همیشه چیزهای مهم زیادی در ارتباط شما مفقود است؛ صداقت، صمیمیت، محبت، احترام، حمایت...
رسیدن به این درک و پذیرش آن دردناک است. اما درنهایت، این درک شما را آرام‌تر و منطقی‌تر می‌کند. جاهای خالی پر نمی‌شوند اما شاید از این به بعد چشم‌هایتان را کم‌تر آزار بدهند.

عشق

عشق بردبار است. عشق مهربان است. حسد نمی‌ورزد. فخر نمی‌فروشد. غرور ندارد. اطوار ناپسند ندارد. نفع خویش را خواهان نیست. خشم نمی‌گیرد. سوءظن ندارد. همواره امیدوار است. عشق هرگز نابود نمی‌شود.

پذیرش

حقیقت اینه که زندگی زیستنِ یک زندگیِ پوچه؛ یعنی درکِ پوچیِ زندگی اما پذیرفتنش و یافتن نوعی شادکامی در وسطِ کشمکش.

زندگی

انسان فقط به این دلیل رنج می‌برد که آنچه را خدایان برای سرگرمی ساخته‌اند جدی می‌گیرد.

آلن واتس

به ما غلط گفته بودند

اونجوری که میگفتن نبود و من نمیدونستم. اما به شما میگم که بدونید، ازدواج اونجوری که بیشتر آدما تعریف میکنن نیست.

بیشتر آدما از آشناییشون، مراحل به هم رسیدنشون و باهم موندنشون تصوری برای شما میسازن که درصدی دروغ و تخیل قاتیشه و کاملا حقیقت نیست. چون واقعیت زندگیشون به قشنگی خیالاتشون نیست و اونا دوست ندارن دیگران بفهمن که زندگیشون مثل تمام آدمای دنیا معمولیه، دوست دارن تظاهر کنن که زندگیشون بی نقص و عالیه و امیدوار باشن که تحسین و حتی حسادت دیگرانو برمی‌انگیزن.

اما بی‌نقص بودن از محالات دنیاست. دنیا خاکستریه. نه سفیده نه سیاه. جایی که فقط بهتون حس خوب داده میشه رو ترک کنید، اونجا داره بهتون دروغ گفته میشه؛ و مراقب آدمایی که تظاهر میکنن هیچوقت هیچ مشکلی ندارن و همیشه خوشبختن باشید، اونا دروغگوان. 

غم زیباست، وقتی با قدرت ازش میگذرید. درد کشیدن بالنده‌است، وقتی تموم میشه و متوجه درس‌هایی که بهتون داده میشید. خوشبختی در رفاه بی‌قفه و حذف غم نیست. خودتون باشید و خود واقعیتونو با دروغ‌های آدما مقایسه نکنید. زندگی نرمال و واقعی، خاکستریه؛ نه سفیده نه سیاه.

باگ

آدم از شنیدن دوستت دارم دلگرم میشه. به خودش امیدوار میشه. دلیلِ محکمِ دیگه‌ای، حتی تنها دلیل محکمی برای ادامه دادن به دست میاره. لحنِ «دوستت دارم» های شنیده رو در خاطرش مرور میکنه و این برای روزای سخت یه آدم مرهم بزرگیه. دوستت دارمی که یادآور اینه که مراقبتم، پشتتم، آروم باش، حواسم بهت هست.
دوستت دارم عجیب عبارتیه. حتی وقتی میدونی دروغه بهش دل میبندی. حتی وقتی میبینی فقط یه حرفه و پشتش هیچ عمل نیست بهش دل میبندی. لااقل تا مدتی! آدمیزاده و احتیاجش به گرفتن مهر و نگاه، ضعفش دربرابر توجه و تحسین و استیصالش دربرابر تنهایی.

کسی باشم که کس باشه

سعی می کنم اونی نباشم که دیگرانی که ازشون آسیب دیدم بودن. معلمی نباشم که تکبر و اسکناس از اخلاق و محبت براش مهمتره. کارمندی نباشم که با دروغ و دزدی حقوق می گیره. کارفرمایی نباشم که کارمنداشو ماشین چاپ اسکناس میبینه. رفیقی نباشم که رفیقش برای گفتن یه درد دل ساده تنش بلرزه از شک و بی اعتمادی. سعی میکنم کسی باشم که جاش اغلب تو زندگی همه خالیه. کسی که بودنش به نبودنش می ارزه.

Somebody's someone

از بی مهری و ستم ما، «احتمال» داره، «ممکنه»، حتی «یک درصد»، که یک «انسان» آسیب جدی ببینه. شاید ضربه ای که ما به یک «انسان» میزنیم آخرین ظرفیت تحمل رنجش باشه و ناگهان خرد شه.

ردپا

یکی از مرض های کمال گراییم اینه که دشمن نداشته باشم. کسی نباشه که ازم متنفر باشه. کسی با شنیدن تصادفی اسمم، ملاقات غیرمنتظره باهام یا یادآوری خاطراتم منزجر نشه. دردناک ترین تجربه هام تجربه درگیری با دوستان و آشنایان سابق و غریبه های فعلی بوده. بی اغراق، حین و بعد از تمام اون خداحافظی ها دلم به شدت و بارها شکسته. پس دل نازکم! یه کمال گرای دل نازک، که در رسیدن به بزرگترین و غلط ترین هدفش یعنی راضی نگه داشتن تمام آدما، دوست داشتنی بودن برای همه سلیقه ها و دوست بودن با همه، شکست خورده و از این شکست، جدا از تک تک شکست های دلش، بدجوری دلشکسته است.