همیشه تنها

شال گردن فرق داره. وقتی واسه کسی شال می‌بافی داری براش قصه‌ای می‌بافی که تا ابد ادامه داره. تو تک تک دونه‌های زیر و روی کاموا. آدم وقتی داره یکی زیر یکی رو میل می‌زنه حواسش از زل زدن به تکرار دونه‌ها پرت زندگیش می‌شه، همه چی میاد جلو چشمش. یاد تمام روزاش، آدماش، اتفاقاش میفته. گاهی اخم، گاهی خنده می‌کنه. گاهی حتی پای زیر و روی دونه‌ها گریه می‌کنه. و چطور می‌شه شالی که یه زندگی توش نشسته رو جدی نگرفت؟ برای هرکسی نباید شال گردن بافت. برای هرکسی نباید...