بعضیام هستن که دوست دارن احترام داشته باشن. جایی برن که بودنشون واسه بقیه قشنگه. به کسی پیام بدن که دوست داره پیاماشونو. با کسی قرار بذارن که مشتاق دیدارشونه. ینی رابطه های دو سر اشتیاق دوست دارن نه آویزون کسی بودن. که وقتی از جمعی پا شدی و رفتی، حدس بزنی دارن پشت سرت میگن وای کی اینو دعوت کرد! که وقتی به کسی مدام پیام میدی سه روز یه بار جوابتو بده! بعضیا دوست دارن خواسته بشن. نه لزوما با صدای بلند و عشق مثال زدنی؛ با همون لبخندهای مهربون موقع دیدار و خداحافظی، با همون جواب دادن های محترمانه ی عاشقانه. وگرنه ترجیح میدی حتی اگه با همه وجود آدم یا آدمایی رو دوست داری ازشون دور شی چون به قدر کافی (نه حتی بیشتر) نمیخوانت...
۱۹ تیر ۹۶ ، ۰۲:۴۸