تهران

در تهران کثیف، نه زمستان برف داشت نه بهار سبز بود نه پاییز بارانی. در تهران کثیف همیشه تابستان لعنتی بود با آدمهای کثیف.

بعضیا خیلی دخترن

زن بودن یعنی جمع احساس و لطافت و محبت و فداکاری و مراقبت دنیا در فیزیک کوچک و حساس یک حوا. زن بودن را باید از دست‌های گرم، لبخندهای نرم و چهرۀ دخترانه فهمید. زن بودن (یعنی احساس و لطافت و...) را باید از دلسوزی‌های اغراق شده، محبت کردن‌های بی‌حساب، گریه‌های از سر دلشکستگی، دلتنگی‌ها و صبرها فهمید. این میان، آن‌کس که موهای بلندتر و لب‌های نرم‌تر و دست‌های آراسته‌تر دارد زنانگی‌های بیشتری دارد. آن‌کس که در اوج خوشحالی موهایش را توی باد رها می‌کند و در نهایت بدبیاری و تنهایی موهایش را در باد رها می‌کند زن‌تر است. اینکه می‌گویند زن احساساتش را با موهایش نشان می‌دهد و وقت خوشحالی باز می‌گذارد و وقت ناراحتی کوتاه می‌کند... نه، باور نکن. زن‌ها شدت و ضعف دارند و این ربطی به حال روحی‌شان ندارد. شدت و ضعف دارند و این ربطی به وجود یک مرد در کنارشان ندارد. او که موهایش را کوتاه می‌کند همان کسی است که توی هیچ سینمایی از دیدن هیچ سکانسی گریه نکرده، و موهای خیلی بلند مال ماست که خیلی دختریم. 

حسرت

ببین، یه آدمایی تکرار نمیشن و تو اینو الان نمیفهمی و قدر آدماتو نمیدونی؛ اینو سالها بعد میفهمی. وقتی دیگه تکرار نشدن...