یه وقتی اسم نوشته های من "همیشه تنها" بود. متهم شده بودم به افسردگی و بلد نبودم به آدما بگم تنهایی چیزی نیست که خاص آدمای افسرده باشه، و تنهایی با افسردگی فرق داره ولی بهش ربط داره. بلد نبودم به آدما بگم تنهایی چیزیه که خود اونها هم توش غرق شده‌اند و اگه ازش جدا بشن چیزی از هویتشون باقی نمی‌مونه، ولی یادشون رفته چیزی که خلوت و بغض و شادی‌شونو توش می‌گذرونن اسمش تنهاییه.
حرف‌هایی که فقط خودت درکشون می‌کنی، و دردهایی که فقط خودت دردشو می‌فهمی. و تنهایی، درست همون جایی که همۀ رشد کردن‌ها و انسان شدن‌ها در اون اتفاق میفته. لحظه‌های فکر و استدلال و تصمیم‌گیری. درک و اراده برای شروع یا تموم کردن‌ها، تغییرها.
با همۀ اینها اسم اینجارو عوض کردم، با "تنهایی‌های همیشه" کمی شاعر شدم تا حجم تنهایی جملۀ "همیشه تنها" رو تعدیل کرده باشم چون عقل و دهن مرم به چشم چالشونه و معمولأ چشم و چال مردم صاف تو زندگی ماست. ولی بعد از کوچ به بلاگ باز هم اسم اینجارو به "همیشه تنها" تغییر دادم چون در 24 سالگی به جملۀ "به درک که بقیه چه فکری راجع بهت می‌کنن" ایمان پیدا کردم.
تابستان ١٣٩٤بلاگفایی که پنج سال در او نوشتم آسیب دید. نوشته‌های یکسال ما پرید و بعد از سه ماه در دسترس نبودن مدیریت صفحه، وقتی با اولین نوشته برگشتم خبری از مخاطب‌ها هم نبود. و این یکی از دردهای زندگی من است. یکی از شکست‌های من.
من، نیمۀ اسفند سال ١٣٧٠متولد شدم و از وقتی یادم میاد داره حسی تو من بیدار می‌شه...! اگه شغل و تخصص آدم اون چیزی باشه که مستمر بهش مشغوله و بین جماعتی با اون کار شناخته می‌شه، من نویسنده، عکاس، پژوهشگر، ویراستار و نوازندۀ ویولن هستم. کارشناس جامعه‌شناسی‌ام و سعی می‌کنم پشت کنکور ارشد نمونم. نقاشی‌های غیرخلاقانۀ معمولی می‌کشم و اسپانیایی رو می‌فهمم دست و پا شکسته. معتقدم دخترهایی که جامعه‌شناسی، موسیقی، ادبیات داستانی و روان‌شناسی رو برای تحصیل انتخاب می‌کنند، دست‌کم از چهار سالگی آدم‌های متفاوتی بوده‌اند. آدم‌های حساس، فهیم و دقیق. درک این‌طور دخترها اصلأ راحت نیست.
آدم معمولی رو به پیشرفتی هستم که سکوت، انگشتر عقیق، کیف گل‌گلی، لبخند، هدفون و آل‌استار سرمه‌ای از نشانه‌های کشف کردنم وسط خیابان‌هاست. بله، آدم کشف شدنی‌ای هستم!
Hamide_ko@yahoo.com
این بخشی از من بود که بهتره وقتی مرا می‌خوانید ازش مطلع باشید؛ و غیر از این هرچه از من هست به شما ربطی ندارد.
راستی ایرانی عزیز! قانون کپی‌رایت برای نقض کردنه، مگه نه؟!